FitMama schrijft: Teamspirit

teamspirit - crossfitwereld

Vandaag deed ik zo’n WOD waar ik van te voren al een angstplasje voor moest doen. Ik stond voor het bord en ik werd al zenuwachtig bij de gedachte. Kan ik dit eigenlijk wel?

De WOD bestond uit veel deadlifts en nog meer burpees. BUUURPEEES…toevallig zei ik thuis nog dat ik al best een tijd geen burpees had gedaan. Dat ik er helemaal een beetje uit was. En juist vandaag zaten ze erin. En geen gewone burpees, maar burpees over the bar. Dat wordt dus geen smokkelen (als in een rustig mini sprongetje). Door de sprong over de bar word je gedwongen de volledige beweging te maken.

Het aantal deadlifts begon hoog en nam in elke ronde met één herhaling af. In elke “pauze” (tss dat is echt geen pauze hoor) maakte je burpees over the bar. Al bij de derde ronde, begon de combinatie mij op te breken. Dat was een slecht teken, want er stonden 10 rondes op het bord. Ik probeer altijd zo constant mogelijk te sporten. Niet dat ik de eerste ronde in 10 seconden doe en de laatste ronde in 5 minuten. Tijdens deze WOD werd mij al snel duidelijk, dat dat vandaag niet ging lukken. In ronde 7 begon ik mijn burpees zo op te breken, dat ik er nog maar twee achter elkaar kon doen. Mijn hartslag voelde ik in mijn keel en ik miste de energie om nog krachtig en vlot op te staan. Ik keek naar de klok en ik besefte dat ik het op dit tempo echt niet ging redden binnen de Time Cap. Ik had een lichtere barbell klaarliggen voor mijn deadlifts, maar daar wilde ik eigenlijk niet aan toegeven. Na elke beweging werd het aantrekkelijker om voor lichtere gewichten te gaan.



 

Maar toen….toen gebeurde er CrossFit! Naast mij ging een andere CrossFitter op zijn knieën zitten. Hij pakte mijn bordje vast en ging voor mij tellen. Hij moedigde mij aan, motiveerde mij om steeds net twee burpees meer te maken en om gelijk door te gaan naar de deadlifts. Ik dacht dat het onmogelijk was, maar ik was 5 minuten voor de Time Cap klaar! Ik lag op de grond en ik kon even niets. Toen ik weer een beetje bijkwam kwam het besef van de hulp die ik gekregen had, van het zware gewicht waar ik mee doorgegaan ben en van het doorzettingsvermogen. Uiteraard heb ik mijn medesporter enthousiast bedankt. Hij gaf aan dat ik gewoon “een beetje aanmoediging nodig had.”
Soms vergeet ik dit. Hoeveel meer ik kan doen, dan dat ik zelf verwacht. Hoeveel stimulans het geeft als anderen in je geloven. Hoe trots ik ben als ik doorgegaan ben tot een prachtig eindresultaat. En juist daarom ben ik zo blij dat CrossFit mij hier constant aan helpt herinneren.

WE can do it!